Πάντα μου προκαλούσε απορία η ένταση με την οποία οι αριστεροί σύντροφοι και συντρόφισσές μου, ανεξάρτητα από το χώρο στον οποίο ανήκουν, δήλωναν «δεν είμαστε σαν αυτούς». Σα να είχαν βρει το νόημα της ζωής. Μπορεί να μας πατάνε στο λαιμό, αλλά εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς. Έχουν πυρηνικά για να μας στείλουν όλους στο διάολο, όμως εμείς ολύμπιοι και ατάραχες. Ζούμε μια ζωή μέσα στην εκμετάλλευση, αλλά -διάολε!- ποτέ εμείς δεν θα γίνουμε εκμεταλλευτές γιατί «δεν είμαστε σαν αυτούς».
Μια ζωή προδιαγεγραμμένου εφιάλτη, λοιπόν, εντός της οποίας μπορείς μόνο να σώσεις την ψυχή σου. Δεν έχεις εχθρούς, δεν έχεις απωθημένα, δεν έχει γίνει το μυαλό σου κιμάς από τα καθημερινά χτυπήματα. Αντέχεις. Και το να αντέχεις είναι μεγάλη αρετή!
Επειδή δεν μπορώ να φανταστώ τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μου να προσεύχονται στα εικονίσματα των Αυγουστίνων και των Ακινάτηδων, φαντάζομαι ότι η στάση τους είναι στάση που με κάποιο τρόπο θέλει να αλλάξει ετούτον τον κόσμο. Όμως, γιατί να τον αλλάξει; Αφού αυτός ο κόσμος, όσο σκατά και να είναι, σου δίνει την πολυτέλεια να «μην είσαι σαν αυτόν», τότε δεν είναι και τόσο κακός. Ίσως το κάνεις για τους άλλους, τους κακομοίρηδες που δεν έχουν το τέτοιο δικό σου μεγαλείο ώστε να μπορούν κι αυτοί να «μην είναι σαν αυτούς». Μπορεί. Δεν λείπουν και τέτοιες απόψεις από το κίνημά μας, άλλωστε.
Δεν ξέρω, ρε γαμώτο. Νομίζω πως ένας άθλιος κόσμος μας κάνει κι εμάς που ζούμε μέσα του άθλιους, και όλες μαζί και τον καθένα από μας. Σ’αυτόν τον κόσμο μόνο κάποιοι λίγοι έχουν την πολυτέλεια να είναι κάτι. Οι υπόλοιπες, δεν έχουμε καν τη δυνατότητα «να μην είμαστε σαν αυτούς» γιατί κάποιος που δεν είναι τίποτα δεν έχει καμία ιδιότητα. Αυτά είναι τα άσχημα νέα μου. Ένα σκατό πατημένο είμαστε. Σκέφτομαι τώρα εκείνο το παλιό σύνθημα, και λέω πως ίσως σήμαινε ότι για «να γίνουμε τα πάντα» πρέπει πρώτα να καταλάβουμε ότι «δεν είμαστε τίποτα». Τίποτα; Τρέλες λες! Έχουμε μια δουλειά, διαβάζουμε τα πιο γαμιστερά και ψαγμένα βιβλία, βλέπουμε ταινίες που άλλοι δεν μπορούν ούτε τους τίτλους της αρχής να καταλάβουν, έχουμε κάνει διδακτορικά, παρουσιάσαμε και μια εργασία για τη Σχολή της Φρανκφούρτης σε ένα τρομερό συνέδριο. Ο κόσμος μάς χρειάζεται. Πώς να πούμε τώρα ότι δεν είμαστε τίποτα; Πώς να αφήσουμε απερίσκεπτους ανθρώπους, που καίνε, βρίζουν, καταριούνται, σατιρίζουν, να μας χαλάσουν τις καλές σχέσεις που έχουμε μ’αυτόν εδώ τον κόσμο;
Οι μελλοντικοί άνθρωποι θα μας ευγνωμονούν! Μέσα σε υπόγεια, τρώγοντας σκατά, πίνοντας λάσπη, δουλεύοντας 20 ώρες την ημέρα στο σκοτάδι μέχρι να πεθάνουν, θα χαμογελούν ανακουφισμένοι στη σκέψη ότι αυτοί που προηγήθηκαν έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν: «δεν ήταν σαν αυτούς».
Αυθόρμητες μεταβολές 